Τα ποιήματα τούτης της συλλογής,που έχουν γραφεί από μία νεαρή μαθήτρια Λυκείου,έρχονται να επιβεβαιώσουν όσα είχαμε τονίσει τότε,διαβάζοντας την πρώτη ποιητική κατάθεση στα 1994 ("ΑΔΕΙΑ ΣΚΗΝΗ").Πράγματι, η ποιητική της γραφίδα χαρακτηρίζεται από μιαν- ασυνήθιστη για την ηλικία της- ωριμότητα,που προσλαμβάνει κι έναν ολόκληρο τρόπο-στάση ζωής,πνευματική καλλιέργεια και φαντασία,καθώς κι έναν ιδιόμορφο-εντελώς προσωπικό-χαρακτήρα και ύφος γραφής,ενώ τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται είναι μάλλον σπάνια,όσο και η ξεχωριστή θέαση των πραγμάτων,των γεγονότων και των καταστάσεων που βιώνει.

Οι στίχοι της Λυδίας Λάβδα διαπνέονται από μιαν αρμονική συνύπαρξη ρεαλιστικών και ρομαντικών συνάμα- γιομάτων ιδεολογία και αίμα ζωής-καταστάσεων και ο συμβολισμός και η κατακεραύνωση κάθε τι ψεύτικου και επίπλαστου κυριαρχούν στο έργο της κι είναι ένα γερό χαστούκι για μερικούς-όπου κρατούντες κάποια ηνία...

Τα ποιήματά της αποπνέουν πρώτιστα έναν αέρα ελευθερίας κι ένα καθάριο νερό ορμητικού χειμάρρου που παρασέρνει τα πάντα στο διάβα του.Σαρκάζει και αυτοσαρκάζει,αναρωτιέται,ανησυχεί,προβληματίζεται,

εμφιλοχωρεί σε φιλοσοφικά σχήματα και θαμπές πολιτείες

δίνοντας και δείχνοντας έναν δρόμο,κάποιο μονοπάτι ίσως και δεν φοβάται ν'αναμετρηθεί ακόμη και μ'αυτό το στοιχείο του θανάτου·το αναπνέει και το προσπερνά,καταγγέλλοντας τα κακώς κείμενα κι όλους αυτούς τους παλιάτσους-ανθρωπάκια της χαμοζωής, τους συμβιβασμένους και τους δραπέτες των ιδανικών...

Τα ποιήματά της,ολιγόστιχα,κατορθώνουν να διεισδύσουν ως το βάθος των πραγμάτων και οι εναγώνιες ερωτήσεις,αναζητήσεις και προβληματισμοί της γυρεύουν μιαν απάντηση όπου αρκεί ένα"μήπως",ή ένα "ίσως" ή έστω μια φωνή παρουσίας "να γίνει φωτιά να φωτίσει το δρόμο..."!

Οι γόνιμοι επηρεασμοί της από την ποιητική γραφίδα της μητέρας της Κατερίνας Ν. Θεοφίλη,σμίγουν με βιώματα και καταστάσεις που κατακερματίζουν μουχλιασμένες μνήμες και αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια στο χώρο της σύγχρονης γυναικείας ποίησης,όπου-οφείλουμε να τ'ομολογήσουμε-ελάχιστες είναι οι φωνές εκείνες που μιλούν με τόσες δόσεις ρεαλισμού και θέασης των πραγμάτων,ενώ κάπου-κάπου η ζωντάνια και η παραστατικότητα των στίχων,δημιουργούν μικρούς ορισμούς που θα τους ζήλευαν και φημισμένα λεξικα·παραθέτουμε έναν απ' αυτούς :

"Η ευτυχία!Τηλεκατευθυνόμενο τραινάκι

που ξέφυγε απο τις σιδηροτροχιές της ζωής..." !

Η ποίηση της Λυδίας Λάβδα είναι σε τελική ανάλυση μια ποίηση που μοιάζει με νυχτερινή βροχή σε διψασμένο καλοκαιριάτικο χώμα,μια κραυγή ενός κουρασμένου πρόσφυγα,μια ανυπόταχτη ελεύθερη φωνή!

-ποιητής

-δοκιμιογράφος

-κριτικός

Πολύστιχα τραγούδια χωρίς μουσική.

Σωροί χαρτιών ξεχασμένοι στο παλιό κασελλοντίβανο

της μνήμης.

Μαυροντυμένα πέταλα ανθισμένων λουλουδιών

που έσκυψαν με τον πρώτο αγέρα.

Και η συνείδηση

σαν κυνηγετικό σκυλί

γονατίζει στον αφέντη του.

Πολύχρωμες κραυγές χρωματίζουν την δύσπιστη ακοή μου.

Δεν καταφέρνω να τις ξεχωρίσω.

Πολλές από αυτές μοιάζουν σαν να βγήκαν

από ανθρώπους βουβούς.

Κοιτάζεσαι στον καθρέπτη σου

και αυτός σαν παθητικός δέκτης

λαμβάνει τα νεύματά σου.

Κουνάς ρυθμικά στόμα-μύτη,μάτια.

Οι ρυτίδες σου σχηματίζουν ρυάκια.

Με την χνουδωτή μύτη σου

προσπαθείς να επεξεργαστείς

τις μυρωδιές του μουχλιασμένου αέρα.

Τα χείλη σου, με σπασμωδικές κινήσεις

προσπαθούν να μιλήσουν.

Μα τι να πουν;

Ξαφνικά ένα κουνούπι

σε καλησπερίζει πάνω στον καθρέπτη.

Αναρωτιέσαι : "Ποιός είναι πιο ελεύθερος,

το κουνούπι ή εγώ;"

Προσπαθείς να μάθεις τι κρύβεται πίσω από τον καθρέπτη.

Κοιτάς την πίσω πλευρά όπου αναγράφεται:

"MADE IN TAIWAN".

Ήταν τόσο απλό.

Είχα στα χέρια μου μια μανιταρένια βόμβα.

Την είχα βρει έξω απ' την Βουλή

καθώς έκανα τον απογευματινό μου περίπατο.

Την πέρασαν για παιχνίδι

αυτοί που την άφησαν δίπλα στα περιστέρια...

Θα ήταν φαίνεται οι ίδιοι παλιάτσοι

που έγιναν χορηγοί στον δικό μας θάνατο...

Άραγε που να οδηγεί αυτή η

φρεσκοβαμμένη σκάλα

με τα αναρίθμητα σκαλοπάτια;

Να είναι η απάντηση

στο ουτοπιστικό πέρασμα στον χρόνο;

Ή μήπως να είναι απλώς ο τρόπος

για να ανυψωθώ

στην χωματένια

ταράτσα ενός σπιτιού;

Κοιτώντας τις αινιγματικές φωτογραφίες

με τα αόρατα πρόσωπα,

ένας ψυχρός αέρας εισχωρεί ανελέητα σε κάθε ίνα

του προχειραμμένου κορμιού μου.

Κάποιος λέει πως

οι ακέφαλοι πρωταγωνιστές

ήταν πάντα έτσι.

Ίσως πάλι να παγιδεύτηκαν από την κενή τους παρουσία.

Όταν πεθάνω, ο τάφος μου δεν θέλω να είναι σκαλιστός,

ακριβός,

κατασκευασμένος από θανάτους ζωντανών.

Ίσως, γιατί αν είναι έτσι,μπορεί να μην αναστηθώ ποτέ,

φοβούμενη το κόστος.

Άκουσα εσένα

που τάχατες νοιάζεσαι

για τα γηρασμένα παιδιά της νιότης

που πεινούν,

να λες πως

το ρύζι τους θα ήταν αρκετό

για μία σου δεξίωση.

Στριμωγμένη σε απροσδιόριστη ύπαρξη

προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω

την έννοια της ελευθερίας μέσα από την σκλαβιά.

Καθισμένη σε αναπαυτική πολυθρόνα

θεατής σε δραματικές κωμωδίες

ξυπνώ από την χειμερία νάρκη σαν...

μία καλοταϊσμένη αρκούδα.

Χλευάζω την αλήθεια

καθώς οι σκέψεις των ανθρώπων

λιώνουν όπως μία ταλαιπωρημένη γρανίτα

σε στενάχωρο ποτήρι.

Αναρωτήθηκα αν θα έπρεπε να φορώ γυαλιά

για να μην βλέπω την πόλη θαμπή.

Όμως κι όταν τα έβαλα,η πόλη παρέμενε θαμπή,

λες και η ομίχλη είχε αποφασίσει να την κατακτήσει.

Μνήμες αναρριχώμενες στο παρόν

όπως τα μαραμένα γιασεμιά σε γκρίζους τοίχους

και απέναντι άνθρωποι

σαν άγευστα μπισκότα

μέσα σε επάργυρους δίσκους.

Χιόνιζε σκέψεις εκείνη την μέρα.

Μερικές απ' αυτές σκέπασαν το περβάζι μου...

Πολλοί τις πέρασαν για απλό χιόνι

και έφτιαχναν απρόσωπους χιονάνθρωπους.

Άλλοι πάλι που κατάλαβαν τι συνέβαινε,

έσπευσαν να φέρουν τον ήλιο

για να τις αποτελειώσει.

Το δελτίο καιρού ανέφερε

πτώση της κακοκαιρίας

και άνοδο της θερμοκρασίας.

Και όμως...

Μια καρδιά βρέθηκε κοκκαλωμένη το επόμενο πρωινό.

'Ηταν μια ζεστή μέρα...

Πόσες φορές δεν προσπάθησες να πηδήξεις τον μαντρότειχο

της συνείδησής σου

και να μην ζήσεις σε σκλαβωμένες ελευθερίες;

Πόσες φορές δεν έθαψες την υπομονή σου

σε ξερό χώμα;

Πόσες φορές η φωνή δεν μετατρέπεται

σε ήχο μίας κουρασμένης μηχανής;

Μα τελικά όσες φορές κι αν κρύβονται

οι ώρες της ζωής σε κουμπαρά

πάντοτε,όταν σπάει,τα θρύψαλα γίνονται ένα

με τις αόρατες στιγμές.

Ποιός είναι αυτός που το πρόσωπό του

μοιάζει σαν τόπος μάχης

σπαρμένος με πτώματα;

Είναι δυνατόν μέσα από την σκοτεινή του όψη

να βγαίνει μία λάμψη;

Είναι αυτός που τράβηξε μπροστά

κι έκανε τον χρόνο να μιλήσει...

Είναι αυτός που έγινε φωτιά

για να φωτίσει τον δρόμο σας.

-Γιατί κανείς δεν έψαξε να βρει τον χαμένο θησαυρό;

-Μα πώς αλλιώς θα λέγαμε πως είναι χαμένος;

-Πού είναι κρυμμένος;Σε κανένα σεντούκι της γιαγιάς

ή μήπως

σε κανένα χρηματοκιβώτιο υψηλής ασφαλείας;

-Μα όπως λένε κι όταν τον βρεις,δεν θα σου χρησιμεύσει,

παρά μόνο για την εσωτερική διακόσμηση του κρανίου σου!

-Τώρα καταλαβαίνω γιατί έμεινε και γιατί θα μένει χαμένος...

Σήμερα νομίζω πως δεν είναι της μόδας ο εσωτερικός διάκοσμος των κενών κρανίων.

Μα ίσως αν τον βρω να λανσάρω μία καινούργια μόδα.

Ναι,για σκέψου το...

-Και όταν πεθάνεις τι θα γίνει;

-Μα αγαπητέ μου εαυτέ,τότε και η μόδα θα έχει πέσει.

Ξέρεις πόσο εύκολα τα κρανία μένουν κενά;

Είναι όπως οι σελίδες που μένουν λευκές.

Μπορεί κατά βάθος να σημαίνουν κάτι...

Κάναμε κατάληψη στους εαυτούς μας,

διεκδικώντας το δίκιο αυτών που

το μετέτρεψαν σε άδικο.

Τυλίξαμε με πανώ τις υπεκφυγές

και στείλαμε τις σκέψεις σε

πολυδιαφημισμένα καλλιστεία.

Ποδοπατήσαμε την αλήθεια

σαν ένα μπάσταρδο,περιπλανώμενο κουτάβι.

Και η νίκη μας,πολύχρωμο μπαλόνι

που έσκαγε από το άγγιγμα

μιας ύπουλης βελόνας.

...ΠΩΣ ΤΟ ΧΩΜΑ ΑΦΗΝΕΙ

Λέξεις τρομοκρατημένες

γεννούν μία διαβολική ιστορία.

Ρήματα

αιχμαλωτίζουν αποτρόπαιες πράξεις.

Τελείες

δολοφονούν την εξέλιξη άφθαστων ονείρων.

Ερωτηματικά

αναρωτιούνται αν η δύση της ιστορίας

θα είναι η δολοφόνος της πλήξης.

Αποσιωπητικά

δοκιμάζουν σαν μαγικά κλειδιά,τις πόρτες της γνώσης.

Προσωποποιήσεις

αντιπροσωπεύουν χωμάτινους ανθρώπους

που έπλασαν αιθέριους μύθους.

...Και έτσι

ξεριζωμένες σκέψεις αποτυπώθηκαν σε κάποια

πρώην λευκά φύλλα.

Είδα την ποίηση να αναστενάζει στους θεατές της ·

απογοητευμένος έφηβος

που τον αρνήθηκαν οι φόβοι του.

Το ψέμα σαν ένα υπάκουο ψυγείο

παγώνει τις τύψεις.

Η φωνή αχρηστεύεται

απ'την ματαιοδοξία των λέξεων.

Σκέψεις σαν τελειοποιημένες χαρτοπετσέτες

που απορροφούν άριστα

τις μουχλιασμένες μνήμες.

Ο θάνατος,σαρκοφάγο ψάρι

φυλακισμένο μέσα στη γυάλα της πραγματικότητας,

περιμένει...

τον θάνατό του από έναν πεινασμένο ναυαγό.

Τα αδιάβροχα όνειρά μου,

τα φόραγα κάθε φορά που έβρεχε.

Έτσι,για να νιώθω μία σίγουρη ανασφάλεια.

Άλλη μία τσαλακωμένη μέρα

καταχωριμένη στο αρχείο .

Αυθεντικές κραυγές

αμνημόνευτων ζητιάνων

ηχογραφούνται ζωντανά-ειδικά για απαιτητικούς.

Η άπλυτη γάτα· αντικλείδι

της ευήλιας φυλακής μας.

Μνήμες τυλιγμένες σε συσκευασία δώρου

ελπίδες ενοικιάζονται ανά ώρα

σε επιλεγμένα καταστήματα στον κόσμο.

...Η ζωή ενέχυρο στην ανυπαρξία...

Το Μέλλον φοράει την παρελθοντική του τήβεννο.

Το Αύριο σκοντάφτει

περιμένοντας το λεωφορείο της καθημερινής ματαιοδοξίας.

Οι σκιές του Χθες,δήμιοι της θαμπής ευτυχίας.

Και η ζωή απαθανατίζει τον θάνατο!

Φτύνει ο ουρανός τις ματαιόδοξες χαρές μας.

Κεραυνοί αγκαλιάζουν το στείρο παρόν

και λικνίζονται στις μελωδίες της σιωπής.

Συννεφιασμένα βλέμματα

αναζητούν τα σκοτεινά φώτα

της αιωνιότητας.

Οι ελπίδες,απογοητευμένα ψηφοδέλτια

πεταμένα στους δρόμους της σιωπής.

Οι μνήμες,λευκές σελίδες

στο σκοτεινό βιβλίο του παρελθόντος.

...Και ο έρωτας,γερασμένος διαβάτης

στις λεωφόρους της μοναξιάς.

Το ζωτικό μας ψεύδος

αναζητά πια την νεκρή του αλήθεια

και το μολύβι οδηγός της σκέψης

στους λαβύρινθους της μελαγχολίας.

Τα λόγια κοχύλια

ταξιδεύουν σε θάλασσες μνήμης.

Οι παλιές φιλίες-αποξηραμένα γιασεμιά

φυλαγμένα σε κουτί ρυτιδιασμένης ευτυχίας...

Εκείνες οι εφηβικές φιγούρες

αυστηροί γονείς

που χαστουκίζουν την θλίψη.

...Χρόνια

μεθυσμένα ρυάκια κυλούν

γοργόρυθμα στην ακινησία των καιρών...

Οι στιγμές δραπετεύουν

από την φυλακή του παρελθόντος

κι εγώ βουβός φύλακας

αιχμαλωτίζομαι από αυτήν τους την φυγή...

Ίσως να υποτίμησα την μεταμορφωτική τους δύναμη,

κάνοντας χωματερή το κρανίο μου.

Η μοναξιά·αγέρωχη γριά

που συνεχίζει το κέντημα της σιωπής.

...Και η σκέψη μου ζεστός μανδύας

πάνω στα αγάλματα της θλίψης...

1996

Οι αναμνήσεις,σαλιγκάρια που βγαίνουν

με τον ερχομό μιας θλιμμένης βροχής...

Μες στο σκοτάδι μια ανυπότακτη φλόγα

χορεύει,

αιχμαλωτίζοντας κάθε αδιάφορη ματιά.

Η ματαιότητα,σατανική αλεπού

που τρύπωσε

στην πιο πένθιμη συνείδηση.

Δεν είναι ο πανικός, εκείνος ο τυφλοπόντικας

που θάφτηκε στην έρημη ψευδαίσθηση·

Είναι η ύπαρξη σε στίχους ακροβάτες

στο σκοινί της ιστορίας...

Φυλάκισες το χαμόγελό σου σε κελιά κενοδοξίας.

Δολοφόνησες πισώπλατα κάθε αγέρωχη αλήθεια.

Ισορρόπησες σε σχοινί από πλαστικές ελπίδες.

Ζέστανες το στέρνο της μοναξιάς σου με παγωμένες φλόγες.

Συμπέρασμα:Το όραμα,τυφλό μωρό

που πέθανε

στην κούνια της αμφιβολίας...

Η ποίηση απόψε σωπαίνει.

Οι στίχοι αρνούνται να περιπλανηθούν

σε ακίνητες σελίδες.

Πώς να πλέξεις στεφάνια αγάπης

από ξερές ευαισθησίες;

Δεν ζωντανεύουν οι μνήμες·

σαν τις μοναχικές γριές

κρατούν παρέα στα πεθαμένα σπουργίτια του Χειμώνα.

Πώς να αγναντέψεις το δειλινό

με άχρωμα βλέμματα;

Και εκείνο το δάκρυ-κουρασμένος πρόσφυγας-

κυλάει στο πρόσωπο της μοναξιάς.

Σαν την νυχτερινή βροχή που πληγώνει κάθε

φλογισμένη σκέψη

και σαν την Φρίκη που απογοητεύτηκε από την μορφή της...

Έτσι απλά...

Ορίστε αυτή η ποίηση που απόψε σωπαίνει.

Λάμπει απόψε η παιχνιδούπολη!

Αυτή η τρύπια βάρκα

που αρμενίζει στον μολυσμένο ωκεανό της σκέψης.

Κουτσές Μαριονέττες

παίζουν το παιχνίδι της ζωής

με τους δικόυς τους όρους.

Πιο πέρα ο μύλος

με τις πολύχρωμες νίκες και τις γκρίζες ήττες

μετακινεί τις αυταπάτες

των βαλσαμωμένων αστών.

Κούκλες με θλιμμένα χαμόγελα

κι υποταγμένες ελευθερίες

παραδίνονται στα βλέμματα των περαστικών

μέσα από τις σκονισμένες βιτρίνες.

Και η Ευτυχία:Τηλεκατευθυνόμενο τραινάκι

που ξέφυγε από τις σιδηροτροχιές της ζωής...

Ο Λόγος, δρομέας που ξέφυγε,

από την κούρσα της φαντασίας...

Ζεστάθηκαν τα γυμνά κρανία

από τα πολύχρωμα καπέλα των αναμνήσεων.

Και η αδράνεια, παγερή ανάσα στη φωνή της αλήθειας.

Μην σπάσεις το τρίποδο σκαμπό της μνήμης.

Μην κάψεις τις σελίδες - τις χλωμές δεσποινίδες

για να ζεστάνεις την ψυχή σου.

Δεν είναι παραμύθι!

Είναι το φοβισμένο όνειρο που γέννησε τον εφιάλτη!

Είναι ο δισταγμός

που σαν μεταξοσκώληκας,

έκλεψε τα φτερά της πεταλούδας για να κερδίσει

την αιωνιότητα...